درس‌هایی از قرآن؛ پیشگیری در مسائل خانوادگی و اجتماعی

حجت الاسلام والمسلمین قرائتی:

موضوع بحث پیشگیری است که مسئله مهمی است. پیشگیری فقط برای سلامت نیست. در دنیای پزشکی می‌گویند: پیشگیری از درمان بهتر و ارزان‌تر است، ولی پیشگیری در مسائل اجتماعی مهم‌تر است.

1- دوری از توهین به مقدسات دیگران. الآن مشکل کشورهای اسلامی همین است که یک عده یک کلمات تحریک آمیزی را می‌گویند؛ هرچند مقام معظم رهبری می‌فرماید که به مقدسات دیگران جسارت نکنید. قرآن گفته است: «وَلا تَسُبُّوا الَّذین یدعون من دون‌الله» (انعام/108) به بت‌پرست‌ها هم فحش ندهید. برای آنکه آنها هم به خدای شما فحش می‌دهند. «فَیَسُبُّوا‌الله»، یک عده کلمات نا‌به‌جا می‌گویند، آن‌وقت نتیجه‌اش مسلمان‌کشی و شیعه کشی در دنیاست. راه نجات اسرائیل هم این است که مسلمان‌ها به هم بریزند. بهترین راه، درگیری شیعه و سنی است. 4تا شیعه را وادار کنیم، به مقدسات آنها جسارت کنند، آنها هم انتقام بگیرند و شیعه را بکشند.

2- جلوگیری از سوء ظن دیگران. ماشین می‌آید مرا سوار می‌کند، من هم نمی‌‌دانم ماشین مدلش چیست و قیمتش چند است. بعد می‌بینم در مسجد که آمدم، همه‌ می‌گویند: اوه... من باید بگویم: اولاً نرخ این ماشین را نمی‌دانستم، دوم اینکه برای من نیست. این بنده خدا آمده و مرا مسجد آورده است. بنده در یک کارخانه یک چای خوردم. سال‌ها می‌گفتند: این کارخانه برای قرائتی است. من یک عمه 90 ساله داشتم، 2ماهی، 3ماهی یک‌بار صله رحم می‌رفتیم. از خانه او که بیرون آمدم، دیدم یک مشت جوان جمع شدند و می‌گویند: قرائتی یک خانم هم در این خانه دارد! آخرش ما عمه‌مان را آوردیم گفتیم: این عمه ماست، 90ساله است. پیشگیری لازم است. بگو: آقا این برای من نیست.

3- ایمان به علم خدا، عامل پیشگیری از ارتکاب گناهان. 60درصد پیشگیری مربوط به ایمان است. یعنی من ایمان داشته باشم به اینکه تمام هستی دوربین است. «إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصادِ» (فجر/14) نه فقط ظاهر را می‌بیند. دوربین‌ها ظاهر را نشان می‌دهند، «عَلیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» (آل‌عمران/119)، «یَعْلَمُ خائِنَة الْأَعْیُن» (غافر/19) اما این نگاه من چه نگاهی است، آن هدف نگاه، پشت نگاه‌ها چه می‌گذرد، «یَعْلَمُ خائِنَة الْأَعْیُن» خیانت چشم‌ها را می‌داند. بدانیم هر کلمه‌ای که می‌گوییم، 2تا فرشته ثبت می‌کنند. «ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ» هر لفظی که گفته می‌شود، «إِلاَّ لَدَیْهِ رَقیبٌ عَتیدٌ» (ق/18) بدانیم این زمین شهادت می‌دهد. بدانیم زمان شهادت می‌دهد. اصلاً قرآن می‌گوید: «یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ» (غافر/51) یعنی یک شاهد. پوست بدن شهادت می‌دهد. پوست شهادت می‌دهد، «یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَ أَیْدیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ» (نور/24) پوست شهادت می‌دهد. زمین شهادت می‌دهد. زمان شهادت می‌دهد. فرشته شهادت می‌دهد. پیغمبر شهادت می‌دهد. ائمه اطهار شهادت می‌دهند. ما اگر بدانیم زیر چند دوربین مخفی هستیم، این دیگر آدم را کنترل می‌کند.یکی از علما در نجف درس می‌خواند، خواست به ایران بیاید، به استادش گفت: یک نصیحتی به من بگو تا آخر عمر در گوش من باشد. استادش فرمود: این کلمه یادت نرود. «أَ لَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ‌الله یَری» (علق/14)، آیا بشر نمی‌داند که خدا او را می‌بیند.

4- رسیدگی به فقرا، از سرمایه خود، نه سهم امام. یک کسی آمد گفت: من وضع مالی‌ام خیلی خوب است. سهم امام هم بدهکار هستم، مقلد فلان آقا هستم، گفته: اینقدر به اختیار خودت می‌توانی به فقرای فامیل بدهی. ولی دنبال یک مرجع هستم که بگوید: همه را بده. سهم امام را با دست خودم به فقرایی بدهم که می‌شناسم، ولی ایشان بیش از نصف اجازه نمی‌دهد. گفتم: بیا خصوصی با تو حرف بزنم. گفتم: 5تا نان سنگک داریم، 4تا برای من است. این یک نان هم سهم امام. یک نفر می‌گوید: گرسنه هستم. اگر با اینکه 4تا نان دست من است، بگویم: بیا از این یک نان بگیر. این مرد است یا نامرد؟ تا یک فقیر می‌بیند، دست در جیب امام زمان می‌کند، چنین می‌کند. ممکن است مرجعی به شخصی اجازه بدهد، که شما از سهم امام به فامیل‌ها بده. اگر مرجع اجازه داد، طوری نیست. از نظر فقهی طوری نیست ولی زیبا نیست. حرف‌های من فطری است، فقهی نیست. فقه را ببینیم مراجع چه می‌گویند. تقلید کنیم.